Route Lelystad - Almere

Al vele jaren was hiet niet meer mogelijk om komend van Enkhuizen langs het water te blijven rijden richting Almere. Het was noodzakelijk om een stukje door de woonwijk van Lelystad te rijden om daarna weer terug te komen op de Houtribdijk. Zondag kwam ik er achter dat het hek dat ter hoogte van Bataviastad de weg blokkeerde nu is verdwenen en plaats heeft gemaakt voor een autosluis. Velomobielen kunnen dus nu weer ongehinderd Lelystad links laten liggen.

Video OBT 2008

Ik heb ook nog een stukje met de videocamera opgenomen. Helaas waren mijn drie batterijen eerder leeg dan ik had gehoopt en mis is de uiteindelijke oliebollen.
Na wat montage geeft het filmpje van ruim 4 minuten toch een leuke impressie.
De originele achtergrondmuziek werd afgekeurd door Youtube ivm auteursrechten, vandaar deze nogal vreemde, onrustige muziek op de achtergrond. Ik ben er nog niet helemaal achter hoe ik mijn filmpjes het beste kan plaatsen op internet. Ik blijf nog maar even experimenteren.

Klik hier om het filmpje op youtube te starten. Je kan de video nu bekijken in hoge kwaliteit (klik rechtsonder videobeeld).

Als ik de video insluit, zie je de video in economy stand (minder scherp).

December 2008

Zoals het hoort was de maand december weer lekker druk.
Op school werd stond een toetsweek en een projectweek op het programma, werd er in de laatse week afgesloten met een schoolfeest, een kerstdinner voor het personeel en een kerstontbijt met de leerlingen. Gezellig en leuk, maar wel een beetje veel van het goede!

Gelukkig was het dan eindelijk zover en tijd voor twee weken vakantie.
De kerstinkopen voor de pakjes onder de boom bij familie en schoonfamilie ging dit jaar lekker vlot.
Het diner op eerste kerstdag werd verzorgd door "Robacher's Watermolen" in Hauwert. Echt een super lokatie! De bediening was prima, het programma met muziek (en dans) top en de kok verdiende een compliment. Enfin, dat moest ik even kwijt over niet-velo-zaken.

Op dinsdag de 23 ste besloot ik om toch mee te rijden met de oliebollentocht, die dit jaar in Almere werd verreden. Het beloofde mooi weer te worden en ik was er wel aan toe om weer even van de bank af te komen.

Zaterdag was ik er niet aan toegekomen om mij voor te bereiden voor de wintertocht die zondag zou plaatsvinden. Mijn nachtrust werd telkens verstoord met zaken die voor de lange tocht wel van belang zouden kunnen zijn. Denk, denk, pieker, pieker,......
Om half zeven ging de wekker en pakte ik mijn spullen bij elkaar. Verse batterijen voor de verlichting, fototoestel en video. Brood, drinken, warme kleding, reservemateriaal, etc.
Ik besloot om de via Enkhuizen-Lelystad te rijden. Enigszins afhankelijk van waar je in Almere moet zijn, maakt het nauwelijks uit om linksom of rechtsom langs het Markermeer te rijden. Arnold had aangegeven om al vroeg via Amsterdam te rijden. Helaas vond hij op de heenweg geen medereizigers.

Om kwart voor acht reed ik de straat uit om na twee uur en 70 km in Almere te zijn. Lekker vlot ritje dus. Vanaf Enkhuizen volgde ik het spoor van een eerdere velomobilist. Vlak voor de sluizen van Lelystad kwam Cees in zicht. Hij had mij niet zien aankomen en zwalkte over de weg. Eigenlijk wilde hij een mooie foto maken van de opkomende zon, die door de masten van de Batavia scheen, maar daar kwam het even niet meer van. Samen zijn we naar Almere gereden.

Na twee bakkies koffie met een dikke plak zelfgemaakte cake (met chocolade) was ik weer lekker op temperatuur.

De tocht was uitstekend georganiseerd; complimenten!
De route liet een aantal onverwachtte plekken van deze stad zien; natuur, cultuur, sport en architectuur. Zelf heb ik nog vijf jaar in Almere gewerkt (Het Baken) en zelfs nog even gewoond, maar er is inmiddels al weer veel veranderd.....behalve het Kasteel dan! De tussenstop bij Haddock kwam op tijd voor een plaspauze. Ook begonnen mijn voeten behoorlijk koud aan te voelen.
Uiteindelijk na ongeveer 60 km kwamen we weer bij de startplaats en was het dan eindelijk tijd voor een paar oliebollen! Ook stond de soep met een broodje klaar.

Inmiddels waren er al twee kannen met bier op tafel terecht gekomen, maar die ronde moest ik toch echt afslaan. Ik moest ook nog naar huis!

Het eerste stuk ging nog met genoeg licht, maar met de koude wind schuin tegen evengoed niet echt een pretje. Na de grote bocht op de dijk kwam de wind eindelijk vanuit de goede kant en kon ik rustig doortrappen. Ook de terugweg weer precies 70 km in 2 uur!

Uiteindelijk heb ik deze dag 200,5 kilometer gereden.
Mijn voeten waren bevroren. Ook een warme douche hielp niet meer. Nú, inmiddels twee dagen verder heb ik nog steeds het wintertenen-gevoel. Had ik toch maar een paar schoenhoesjes gebruikt. Volgende keer beter.
Desondanks een heerlijke fietsdag. Veel bekenden en onbekenden beter leren kennen. En ....mooie foto's!

Oliebollentocht 2008, Almere

Brrr.

Hier alvast een aantal kiekjes.
Later meer verhalen.

Bijna vakantie

Nog een weekje en dan zal de Quest twee weken rust krijgen.

Er is een klusje dat ik in de kerstvakantie wil doen.

Enige tijd geleden heb ik het linker wiel gedemonteerd om de rem weer vrijuit in-en-uit te kunnen laten bewegen. Nu is het rechter wie aan de beurt. Als ik mijn fiets parkeer (voor kortere of langere periode) zet ik altijd de rem vast. Als ik nu weg wil rijden, blijft de rem eerst nog even plakken voordat hij blijkbaar toch weer in de ruststand terug keert. De kou zal alleen een negatievere invloed hebben, dus .... dat wordt klussen. Gelukkig heb ik de beschikking over een ruime (verwarmde) werkplaats met alle mogelijke gereedschappen, waar ik mijn velomobiel op z'n kant kan leggen en er dan nog ruim omheen kan lopen.De ketting heeft inmiddels al een winterbeurtje gehad. Beetje olie, meer niet!

Ook overweeg ik de aanschaf van een velomobieldakje. Ik heb Matthijs gevraagd over zijn bevindingen en hij is er redelijk enthousiast over. Wel blijkt er een extra bevestiging nodig te zijn voor als het hard waait. Hij heeft zijn Quest ook net opgepimpt met fraaie, reflecterende "belettering". Erg mooi geworden!

rare vogels

Maandag ochtend ging de wekker om 6:30.

Nog even omdraaien, ogen dicht en..... slapen..................

Maandag ochtend 8:30.....

Ik draai me om en kijk op de klokradio naast me. Twijfel!

Is het zondag? Of toch niet?! Nee, het is maandag en ik moet naar school!

De paniek slaat toe; ik heb me verslapen! Twee uur later dan gepland stond ik naast mijn bed met de telefoon in mijn hand.

Gelukkig beginnen mijn lessen pas om kwart voor 11, dus ben ik alsnog ruim op tijd op school.

Onderweg zie ik in de buurt van Edam een ijsvogel op een hek zitten.

Nog niet eerder heb ik deze fraaie vogel onderweg gespot.

Sinds een paar jaar zie ik vrijwel elke dag op de Dierenbegraafplaats (De Stille Weiden) in Bobeldijk, een stelletje ijsvogels. Elke keer tóch weer bijzonder. In de meeste gevallen is het eerst een luide kreet (prrie prrie) die vooraf gaat aan het langszoeven van de vogel, meestal als een streep op een halve meter boven het wateroppervlak.

Dinsdagavond zag ik bij de rotonde een gele Mango richting Berkhout rijden.

Ik toeterde nog even, maar had geen zin om mijn routete verleggen. Ik twijfel of hij mij heeft gezien of gehoord.

Opnieuw een vreemde vogel?! Wie was dat?

Pas op voor gladheid

Vandaag vertrok ik al om kwart voor zeven en was iets vroeger dan normaal. Ik wilde graag nog wat dingen regelen voordat de kinderen op school waren.
We vallen ze deze week weer eens lastig met een toetsweek, en dat bengt veel regelwerk met zich mee.
Het was helder weer; heerlijk weer!
Maar wel koud, dus met muts over de oren, en diep onderuitgezakt in de cabine gedoken.
Op een gegeven moment vond ik het wel erg gaan zwalken. Lekke band?
Bij de bochten in de buurt van de afslag Grosthuizen werd ik even opgeschrikt door het wegglijden van de achterkant. Glad! Even rustig door de bochten sturen dus!
Toen ik op het fietspad langs de N247 reed wist ik het zeker. Het was mijn achterband die waarschijnlijk al bijna plat was. Nog even doorgereden tot ik bij een geschikte lantaarnpaal stond en de reserveband en de pomp alvast klaargelegd. De rem leek het ook al begeven te hebben. Ik reed gewoon door!? Uiteindelijk stond ik dan toch stil.
De weg bleek spiegelglad te zijn; mijn banden waren nog allemaal op spanning! Lopen over het fietspad was nauwelijks te doen (met mijn fietsschoentjes). Toch maar weer ingestapt en verder gereden. Soms stapvoets (vooral in de bochten), en zo nu en dan gewoon op snelheid. Tot aan Amsterdam zaten er steeds gevaarlijk gladde plekken tussen.
Helaas had ik mijn vroege kwartiertje nodig gehad om op mijn gewone tijd weer op school aan te komen.
Dit soort gevaar vind ik veel vervelender dan een windkracht 8.

lekker weertje

Vanmorgen vertrokken met nog een paar spetters in mijn gezicht, maar al snel trok de lucht open en werd het de rest van de tocht droog.

Het had kennelijk flink geregend want de weg lag vol met plassen. Op een paar plekken rijd ik door de bladeren van de grote populieren langs de weg, dus ... pas op voor de flinke plassen die zich daaronder hebben verborgen!


Vooral de weg achter de camping bij de HULK blijft een gevaarlijk stukje.


Er is daar sprake van:

1. een bocht waar ik meestal wordt verblind door de tegenliggers door de auto's op de naastgelegen autobaan,
   
2. een door de regen benatte bril,
   
3. een omhoog (en omlaag) lopende weg,
   
4. een smal bruggetje met betonnen muurtjes waar ik tussendoor moet,
   
5. een behoorlijk bladerdek van de hoge bomen,
   
6. de mogelijkheid van afgevallen takken,
   
7. en een flink briesje.

Uitkijken dus!
Gelukkig ging het ook vandaag weer goed.

Heerlijk windje vandaag!


Voor de zekerheid doe ik onder dit soort winderige dagen mijn helm op. Anders eigenlijk nooit. Nog nooit heb ik de fiets laten staan omdat het te hard waaide! Ik geniet er eigenlijk wel extra van als ik door de wind heen trap. Dit zijn eigenlijk de omstandigheden waar de Quest zich prima in thuis voelt. Wel rijd ik iets rustiger door de bochten. Als ik nu met de auto zou reizen, weet ik zeker dat ik een uur in de file sta en te laat op school zou aankomen. Nu doe ik er met de fiets net zo lang over als onder rustige fietsomstandigheden (ongeveer 57 minuten).

In zes jaar Velomobielen ben ik pas een keer omgevallen. Dat was het eerste jaar dat ik nog met de Alleweder rond reed. Ik werd door een busje in de berm gedwongen van de Oostdijk van de Beemster (tussen Kwadijk en Hobrede) . De Alleweder stond stil en zakte langzaam weg in de zachte berm. Bij het uitstappen werd ik gegrepen door een windvlaag, viel terug in de Alleweder en rolde de dijk af (1x over de kop). Onder aan de dijk beland, was ik zwart van de modder, maar kon gewoon mijn tocht vervolgen.
Kortom: windkracht 6, 7, 8 of 9 is zeker geen reden om de Quest niet te pakken!



Ik besloot Q217 dit keer achter de school neer te zetten omdat hij anders vol in de wind zou staan. Aan het einde van de dag bleek de Quest een prima verzamelplaats te zijn voor de rondfladderende bladeren. Via de voetgaten was Q217 helemaal volgelopen met herfsttinten.

Groen Noord deel 2

Video deel 2
Vandaag in de hoofdrol: Ilse en Claudy.
Starring: meester Ko en meester Daan.
En in de verte en zonder tekst: juf Annemarie en meester Hans.

Wind en regen

Maandag 10 november werd een drukke dag op school.


Vanaf drie uur stonden de ouders van mijn mentorleerlingen met spanning te wachten voordat hun het rapport van zoon of dochter werd overhandigd. Voor elke ouder had ik 10 minuten ingepland. Soms komen de leerlingen zelf mee, meestal niet. Ik vind dit altijd wel gezellige momenten, hoewel er ook wel eens moeilijke of vervelende gesprekken tussendoor zitten. Opvallend is vaak de herkenning; de appel valt niet ver van de boom. De kinderen hebben het vaak niet van een vreemde!


Uiteindelijk was het half zeven toen ik Q217 de poort uit stuurde en het juiste spoor zocht richting Hoorn.


Met de wind (6 Bft) in de rug ging het waanzinnig hard. Omdat het nat en donker was kon ik het eerste stuk niet helemaal vól gaan, maar voorbij Broek in Waterland ging het gas er op. 40, 45, 50, 55, 56, 57, 58 kmpu en ik was al weer in Edam, even een paar bochtjes is sturen en op naar Hoorn met dezelfde gang.



Dinsdag ochtend:
Twee nog niet opgevoerde scooters op hetzelfde traject gepasseerd; altijd leuk!

Dinsdag avond:
Nadat ik bij Sonja de SintMaartenliedjes van de plaatselijke jeugd had aangehoord en een lekker glaasje Whisky op had gedronken ging ik rond elf uur weer naar huis.


Heerlijk rustig en vrijwel droog en windje mee. Toch moest ik in Broek plots vol in de remmen voor een Witte Herdershond, een Blonde Bouvier en hun bazen die met z'n vieren de hele weg nodig hadden. Omdat het ook regelmatig voorkomt dat de baas en de hond met een lange lijn zijn verbonden besloot ik te remmen tot stilstand. Omdat ik inspannend naar de radio luisterde (Met het Oog op Morgen) had ik geen tijd om de dieren en hun baasjes te voorzien van repliek.

4 november 2008

Quest 217 is jarig!

Hieperdepiep hoera.....................

Vandaag 9200 km op de teller.

Nog vele jaren ! ?

Groen Amsterdam

Hier de eerste aflevering die DNTV (AVRO) bij ons op school maakte.
DNTV is te ontvangen via de kabel, maar ook te bekijken via internet.
Elke dinsdag zijn er een aantal filmmakers in spé bij ons op school te gast, om elke week een item van ongeveer tien minuten te maken. De stagaires worden begeleid door twee vaste krachten van het themakanaal Dier en Natuur TV van de AVRO.

Video

Kanaaldijk bijna klaar?!

Het was maandag middag 27 oktober dat ik weer eens een velomobielrijder tegen kwam:
"Mango"Fred uit Purmerend.
Door de slechte kwaliteit van het wegdek van de kanaaldijk tussen Purmerend en Amsterdam rijdt hij nu liever aan de overkant van het Noordhollandskanaal.
De werkzaamheden aan de kade van het kanaal duren nu al enkele maanden, maar het einde lijkt in zicht. Fred vertelde dat er al een gedeelte van het wegdek is vervangen door super strak asfalt. De volgende dag heb ik mijn route maar weer eens verlegd en het nieuwe wegdek geprobeerd, en inderdaad fraai! Helaas zal het nog wel een maandje duren voordat het hele parcours weer is gladgestreken. Tot die tijd blijft het dus nog even behelpen.
Elke ochtend ben ik blij wanneer alle scholieren weer netjes aan de kant zijn gegaan als ik met 45 kmpu langs zoef. 's Avonds als het donker is en de regen mijn bril nat maakt wordt ik ook regelmatig verblind door het tegemoetkomende verkeer. Ik hoop dat ik weer snel mijn oude weg kan gebruiken. Deze week nog twee ritjes voordat ik de Q217 precies een jaar in bezit heb.

Einde van de vakantie

Al een tijdje weinig spannende dingen beleefd rond de Quest.

Op school was het vóór de vakantie een drukke periode. Een toetsweek die niet helemaal liep zoals ik het in gedachte had, veel afwezigen (fysiek, maar ook veelal geestelijk afwezig) , etc.

De invoering van het nieuwe cijferregistratiesysteem (DBS als module van EduArte) loopt eigenlijk erg voorspoedig. Doordat ik momenteel binnen mijn school de expert ben op het gebied van dit nieuwe systeem, ben ik al een aantal keer naar "interessante" informatiebijeenkomsten geweest. Saai, maar ook erg nuttig, dat wél!

Helaas is de consequentie dat ik dan niet kan aankomen in mijn dampende fietskleding en ik dus genoodzaakt was om dan de trein of de auto te pakken. Met pijn in mijn hart zie ik dat ik de 10.000 km dit jaar niet zal volmaken.

Gelukkig ben ik wel weer vol enthousiasme begonnen met het serieus oppakken van de schaatssport. Inmiddels begint het lijf weer een beetje te wennen aan de andersoortige belasting. Van spierpijn heb ik geen last, maar een uurtje schaatsen is duidelijk veel vermoeiender dan een ritje met de Quest. Ook geeft mijn hartslagmeter nu veel hogere waarden aan. Als ik nu mijn best doe haal ik in de binnenbocht een hartrate van 180 bpm; wonderlijk! Het is heerlijk om zo'n mooie baan naast mijn deur te hebben. Als ik van huis vertrek sta ik binnen tien minuten op het ijs. Super.

Ik probeer er een gewoonte van te maken om in ieder geval twee keer in de week een uur te schaatsen. Soms kom ik een aantal collega's tegen, waarna wordt afgesloten met choco met slagroom.

Om mijn vorderingen op het ijs bij te houden, heb ik een eigen chip. Deze registreert elke passage over de finish lijn. Thuisgekomen kan ik dan zien hoe lang, hoe ver en vooral hoe snel ik heb gereden.

Hier de rondetijden van deze morgen

Ondanks dat ik dus iets minder heb gefietst deze maand, ben ik duidelijk wel aan mijn beweging toe gekomen.

En laat de winter nu maar komen.

Schaatsen?!

Vandaag zou de schaatsbaan "De Westfries" in Hoorn op een spectaculaire wijze worden geopend. Ik zag de afgelopen donderdag al mensen over het ijs zoeven. En omdat het gevoel al begon te kriebelen besloot ik om vandaag bij de opening van het seizoen aanwezig te zijn.

Edith van Dijk werd op half elf gehuldigd en een mooie foto van haar aan de wall of fame werd onthuld. Edith is een lange afstandzwemster uit Wognum met een enorme staat van dienst.

Vervolgens ging zij een sprint aan met een van de medaillewinnende dames (goud, Femke Heemskerk) uit het Peking zwem team (4x100m vrij).

Alles bij elkaar een weinig inspirerende happening.

Gelukkig mocht ik daarna de ijzers onderbinden en heb ik de eerste 30 rondjes mogen maken.

Het ijs was nog niet van topkwaliteit, maar gleed goed.

Toen ik rond twaalf uur naar buiten liep was het werkelijk superweer. Raar om met dit zomerse weer te kunnen schaatsen!

De rest van de dag lekker in de tuin gezeten.

Video

Op het kaartje in mijn fototoestel kwam ik deze filmpjes nog tegen.

Ik reed tijdens het tochtje Westfriesland van de achterkant van het peloton naar voren.

Vrijdag 19 september

Vrijdagmiddag wordt het tegenwoordig steeds normaler om de week op school af te sluiten met een borrel. Met ongeveer 10 collega's praten we de week nog eens door en wordt er heel wat afgelachen. Ik hield het dit keer bij één biertje voordat ik in de Quest schoof.
Het was heerlijk weer en lekker rustig op de weg.
Om Kees Schouten nog tegen te kunnen komen was ik eigenlijk net iets te laat, maar ik bleef onbewust toch steeds in de verte turen of ik hem al in mijn vizier kreeg. Ik weet niet wat het was, maar het ging vreselijk hard! De meter bleef steeds rond de 50kmpu hangen. Alle bochten kon ik ongeremd door, totdat ik uiteindelijk bij de rotonde van Scharwoude/ Grosthuizen een brede trekker voor me kreeg.....
Wonderlijk genoeg zag ik daar ineens Kees staan, ....met een andere bekende...Wim.!?
Juist op het punt waar Kees rechtsaf slaat, Wim linksaf moet en ikzelf het kruispunt rechtdoor wil gaan. Na een gezellig praatje over het vorige weekend, de reis naar Giessen en andere velomobielzaken kozen we allen onze eigen weg. Wim heeft de foto op zijn eigen blog staan.
En nu genieten van het heerlijke nazomerweer.

Rondje Westfrieze Omringdijk

13 september 2008

Om 9:00 was de afgesproken tijd om met z'n allen vanaf de Heerhugowaard te vertrekken voor een tochtje over 140 kilometer.

De Oude Omringdijk is ook nu nog op de meeste plaatsen goed te herkennen; op sommige plaatsen is de straatnaam het enige herkenningspunt aan vroegere tijden. Een van de drie Keesen (van Hattem) die meefietsten ging de groep van 16 velomobielers voor en bracht ons langs oude wegen.

Helaas was het de eerste uren nat en moest op een gegeven moment zelfs de deksel erop.
Gelukkig was het vanaf Medemblik heerlijk zonnig, maar blies de koude oostenwind flink door.
De organisatie was super dankzij Kees vH, en Matthijs. Dank daarvoor!

Op de blog nu een paar impressiefoto's. Via deze link zijn al mijn foto's zichtbaar in het originele formaat.

Vastloper

Als ik mijn Quest ergens parkeer dan staat hij eigenlijk altijd op de rem.
Vorige week merkte ik al dat bij het wegrijden de rem even bleef "kleven". Maar na een klein hobbeltje liep het wiel weer gewoon vrij.

Vandaag was het even anders. Het linker voorwiel had er even geen zin in.
Toch gewoon naar Bobeldijk gereden, maar ik moest bovenmatig veel inspanning leveren om toch nog enigzins vooruit te komen. En de rem sprong dus niet meer terug! Gelukkig is het maar vier kilometer, dus besloot gewoon door te rijden.


Na een heerlijke ochtend van buxus, taxus en liguster snoeien kwam er een donkere wolk mijn kant op. Ik had nu tijdens de flinke bui even tijd om de Quest in de werkplaats op z'n zijn te leggen.
Een spuitje olie bleek niet genoeg te helpen om op een eenvoudige manier het euvel te verhelpen. Het wiel moest er uit!


Door de nieuwerwetse kogelkopjes is het nu nodig om de 3 stuurstangen los te schroeven. Omdat de spaken van het wiel nogal in de weg zitten is dat een lastig klusje. Vooral de middelste bout is erg lastig. Gelukkig had ik een dunne steeksleutel (8) bij de hand, want anders ben je snel uitgeschroefd. Een normale steeksleutel is namelijk te dik en past niet tussen het kogelkopje en de aluminium strip waar de stangen aan bevestigd worden. De tweede sleutel heb je wel nodig om het bovenboutje los te kunnen draaien.


Gelukkig ging alles voorspoedig en kwam de gehele wielophanging los. Nadat ik het wiel had gedemonteerd heeft de reminrichting een volledige onderhoudsbeurt gekregen en draait alles weer als een zonnetje. Helaas is een van de lagertjes in het wiel niet helemaal in orde. De volgende keer zal hier dus een nieuwe in moeten, maar dat zal waarschijnlijk na de winter worden. Kan ik ook nog even sparen voor een setje ceramische (hybride) lagers.


Alles bij elkaar ben ik ongeveer een uurtje bezig geweest. De bui was weer overgewaaid en ik kon weer naar buiten.

Vandaag ook weer een Liguster Pijlstaartvlinder gezien. Het is werkelijk een wonder als je zo'n beest ziet vliegen. Als een kolibrie blijft de vlinder voor een bloem stil hangen en gebruikt zijn enorm lange roltong met feilloze preciezie om de nectar uit de bloemen te zuigen. Een wonder der natuur.

Ritje met de trein.

Omdat ik maandag eerst naar het Centraal Buro van het Clusius College moest ben ik met de auto vanuit Hoorn vertrokken. De Quest had dus weer even vrijaf. Ik moest in Alkmaar zijn voor een interessante bijeenkomst over de invoering van DBS als cijferregistratiesysteem. Dit is een onderdeel van een nieuw te onwikkelen administratiesysteem (Eduarte) dat gekoppelt is aan nOISe. Klinkt interessant! Samen met een paar collega's uit Castricum en Grootebroek proberen we het systeem binnen drie weken werkend te hebben. Een uitdaging dus!
Maandagavond heb ik opnieuw bij Sonja in Amsterdam overnacht. Maar dinsdagmiddag moest ik toch weer naar huis.
Het was dit keer lekker vroeg dat ik de school achter mij liet.
Om kwart over vier stapte ik in de bus naar het Centraal Station om nog net in de klaarstaande trein van 16:33 te kunnen springen. De drukte viel nog wel mee, en met een muziekje op mijn oren dommelde ik lekker weg.
Plotseling werd ik opgeschrikt door veel kabaal dat onder de trein vandaan kwam. Mijn eerste reaktie was dat er iemand voor de trein was gesprongen. Het verhaal ging dat er een fiets onder de trein terecht was gekomen....Daar wordt je wel even stil van...Later bleek dat er geen doden of gewonden zijn gevonden.
De trein kwam iets voorbij Oosthuizen tot stilstand.

Het werd een waar spektakel.
Eerst een aantal brandweerauto's, toen 4 of 5 politieauto's en daarna nog twee ambulances kwamen met toeters en bellen aanrijden. De hulpdiensten moesten ongeveer een kilometer langs het spoor lopen om bij de trein te komen die midden in het weiland geparkeerd stond.
Vervolgens landde er vlak voor mijn neus een traumahelicopter tussen een groep wilde pinken. Die vonden het gele gevaar wel interessant en kwamen rennend en huppelend naar de wentelwiek toegerend. Nadat de traumaheli onverrichtte zaken weer wegvloog kwam er een uur later een politiehelicopter die naar met zei infrarood beelden maakte van het gebied rond de trein. De fietser en zijn fiets zijn nooit gevonden. In ieder geval was de trein behoorlijk beschadigd door een onbekende reden.
Pas om acht uur 's avonds kwam ik aan op het station in Hoorn.
Alles bij elkaar heb ik drie en een half uur in de trein gezeten.
Volgende keer maar weer gewoon fietsend door het leven.

Oh ja: om kwart voor zes zag ik vanuit de stilstaande trein in de verte Kees met zijn Mango voorbij komen. Later ook nog een ligger met een roeifiets.

Kabelbreuk

Het was vorige week ineens heel zwaar trappen.

Dinsdagochtend reed ik Broek in Waterland binnen toen de achterderailleur plots naar het kleinste tandwiel sprong. Draaien aan de shifter werkte niet, dus de diagnose was snel gesteld.

De derailleurkabel was gebroken! Door terug te schakelen naar het kleinere voortandwiel was de rest van de rit nog best te doen. Zolang je niet echt stil komt te staan kom je dan best nog rap vooruit.

Die hele dag bleef het maar regenen! In de pauze toch maar naar de fietsenmaker om een nieuw kabeltje te kopen. Bij de eerste zaak was er geen lang kabeltje meer voorradig; bij de tweede gelukkig wel. Omdat mijn werkdag tot bijna half zes duurde had ik geen zin om eerst nog de nieuwe kabel te monteren. Ik wilde zo snel mogelijk naar huis!

Het was een stevige wind uit het zuiden, dus lekker wind in de rug. Met ket kleinste verzetje stoof ik naar huis. De volgende dag had ik lekker de tijd en de droge ruimte in de schuur in Bobeldijk om de kabel te vervangen.

De klus was snel geklaard want al snel bleek dat de langere kabel toch nog 15 cm te kort was.

Dat was dus een tegenslag. Donderdagavond had ik pas weer tijd om bij de fietsenmakers in Hoorn een kabel van minimaal 240 cm te scoren. Vergeefs....zucht.

Vrijdag was het gelukkig weer droog en ben ik met mijn nieuwe bukker naar school gereden. Stevig doortrappend tegen de wind in deed ik er bijna 90 minuten over; 30 minuten trager dan met de Quest onder deze omstandigheden. In de middag begon het weer flink te regenen en besloot ik om in Amsterdam te blijven om zaterdagochtend mijn kabeltje bij de ligfietswinkel in Amsterdam te kopen.

De route naar de ligfietswinkel bracht mij ook door de Haarlemmerweg waar Presto een winkel heeft. Zelfs zij konden mij niet aan de gewenste kabel helpen.

Gelukkig slaagde ik bij de winkel achter het Westerpark wél. Eindelijk!

In de winkel stond een rode Sunrider. Een leuke fiets voor €4900,- met een levertijd van twee a drie maanden. Deze velomobiel bleek van Marcel Beekmans te zijn van wie ik de weblog een dag eerder voor het eerst had gelezen. http://ligfietslover.blogspot.com/

Na dit gezellige bezoekje ben ik naar huis gereden. Met de wind in de rug ging het lekker voor de wind. Iets voorbij Purmerend dook er een racefietser voor mij de weg op. Tot Grosthuizen moest ik alle zeilen bijzetten om de racer bij te kunnen houden. Resultaat was een super snel ritje; ik was binnen een uur weer thuis. En dat voor een geveerde randonneur met dikke banden en fietstas aan het stuur.

Omdat de tandemkabels (300 cm) kennelijk zo schaars zijn heb ik er maar meteen twee gekocht. Het was een klein klusje om de kabel weer goed te monteren. Eind goed , al goed.

Maandag, wind mee

Omdat mijn schooltijden met ingang van het nieuwe schooljaar veranderd zijn, zal ik vanaf nu ook andere mensen onderweg tegenkomen.
Voorheen ging ik om half zeven de deur uit om dan om half acht op school te zijn. De lessen startte toen nog om kwart over acht.
Sinds twee weken begint de school pas om negen uur met de eerste lessen, dus kan ik uitslapen!


Desondanks reed ik maandag al om zeven uur weg en was dus iets voor achten op school. Het grote nadeel is dat er tussen Monnickendam en Volendam/Edam nu ineens erg veel scholieren mij tegemoet fietsen. Nu het nog mooi weer is, en ik met veel getoeter de weg voor mij vrij maak zal een botsing er voorlopig niet inzitten. Maar als het straks mistig is of gaat regenen wordt het toch wel linke soep. Helemaal als het donker is, dan is mijn snelheid erg moeilijk in te schatten door de onervaren fietsertjes. Dat wordt dus weer een heroverweging om toch maar weer langs het kanaal te rijden.


De weg is daar nog steeds over een paar kilometer erg slecht. Men is bezig om de kade te verbeteren, en pas als die klus geklaard is zal de weg opnieuw worden geasfalteerd. Dat kan dus nog wel een jaartje duren is mijn inschatting. Tja, wat is wijsheid. Frontaal op een tegenligger of solo in een diep gat rijden en in de sloot belanden?

Maandag middag rond half zes had ik de wind weer eens in de rug, en schoot het lekker op. Ter hoogte van Monnickendam kwam ik dit keer Arnold Stokkel tegen. Zo'n 25 km zijn we samen opgereden en hebben weer eens bijgepraat. Ook dit keer het rondje Westfriese omringdijk van 13 september besproken. Helaas kreeg ik dinsdag bericht dat hij dat weekend verhinderd is; jammer!

Wel even twee foto's:

Dinsdagochtend was de lucht erg dik. Erg vochtig en benauwd!
Nadat ik op school onder de douche had gestaan en mij in mijn normale kleren had gestoken bleef ik nog bijna een half uur behoorlijk doorzweten.
In de middag was de lucht weer geklaard en blies de wind (kracht 4) in mijn zij. Eigenlijk ongemerkt ging ik als een raket en was al na 52 minuten weer thuis.

Weer naar school

Mijn vakantie stond dit jaar in het teken van lekker uitrusten.

Weekendje Maastricht, beetje klussen rond het huis en het bijhouden van de dierenbegraafplaats ging ook gewoon door.

Ook had ik nu eindelijk tijd om de spannende Tour de France goed te volgen (vanaf de bank).

En inmiddels zijn de Olympische Spelen ook een reden om niet de deur uit te gaan, en lekker met een biertje in de hand naar de meest spannende finales te kijken.

Van fietsen is het helaas de afgelopen vakantieweken weinig gekomen.

Omdat Sonja een week eerder weer aan de slag moest als ik, zou ik de laatste week de gelegenheid hebben om er in mn eentje nog even met mijn tentje op uit te gaan. Een toevallige aanbieding van een schitterende (buk)fiets moedigde dat idee extra aan. Helaas was het vanaf dat moment regen en wind en heb ik alsnog besloten om deze week toch maar weer voor de tv door te brengen.

Mijn nieuwe fiets is een "Delite" van Riese & Müller (Duits) en qua kwaliteit te vergelijken met een Koga. De fiets is bedoeld als stoere wereld-trek-fiets, met stevige bagagerekken, brede 26" banden, vering voor én achter en verder alles erop en eraan.

Een van de laatste mooie dagen heb ik desondanks toch nog een leuke tocht met mijn nieuwe aanwinst kunnen maken. Eerst van Hoorn naar Den Helder en vanaf daar de Noordzee route tot aan Egmond aan Zee gevolgd. Vanaf daar de Boerenlandroute via Alkmaar tot aan Hoorn gevolgd. Ondanks dat ik in deze buurt toch al heel wat weggetjes heb befietst, was ik ook deze keer weer verbaast over de schoonheid van onze provincie. Na 170 buk kilometers was ik weer thuis en ben nog steeds laaiend enthousiast over mijn Delite. Gave Fiets!

Inmiddels ben ik ook weer begonnen met mijn schoolse werk. Een vreselijk drukke en hektische projectweek luidde het nieuwe schooljaar in.

Vandaag kwam ik bij Edam Kees Schouten weer eens tegen en konden we met wind in de rug even bijpraten. De tourtocht rond de Westfrieze omringdijk kwam ook ter sprake. Als ik een afspraak kan verzetten ben ik zaterdag de 13 de ook van de partij.

Vakantieverkeer

Inmiddels zitten de eerste weken van de vakantie er al weer op, en heb ik nauwelijks gefietst. De kilo's vliegen eraan. Was ik tijdens de CV 75 kg, nu gaat de meter al richting 78 kg. Ai!

Van een potje tennis op de Wii (Nintendo) raak je ook al niet veel calorieen kwijt, dus deze week er toch maar weer eens op uit getrokken.

Woendag 16 juli maakte ik een heerlijk avondlijk ritje richting Andijk. Het was heerlijk rustig op de weg, en ik kon lekker op tempo doorrijden.

Vrijdag 18 juli wilde ik om 8 uur bij mijn zus langs om haar nog even uit te zwaaien. Helaas was ik te laat, want toen ik aankwam in Bobeldijk was ze al vertrokken richting haar vakantieadres in Italie. Gelukkig was mijn vader wel al op en heb ik samen met hem maar een bakkie gedaan. Vervolgens ben ik naar Sonja gereden. De lucht zag er dreigend uit,maar het bleef gelukkig de hele dag droog.

Onderweg heb ik nog even een paar foto's gemaakt van een verkeersongeluk op de kruizing van de Braken ter hoogte van Berkhout. Dat de chauffeur het overleefd heeft lijkt wel een wonder.

NIEUWS - Vrijdag 18 Juli 2008
Connexxionbus vouwt bestelbusje om stoplicht [update]
18 juli 2008
BERKHOUT - [update 15.45 uur] In Berkhout heeft een bus van Connexxion, die onderweg was naar Noord-Beemster, vrijdagochtend 07:05 uur een bestelbusje geramd op de Braken (N507) in Berkhout. Het busje werd door de klap om een stoplicht gevouwen. De buschauffeur, een 56-jarige man uit Hoorn viel tijdens het ongeluk in het trapgat bij de klapdeuren van zijn voertuig en hield daar gezichts- en armletsel aan over. Hij werd met een ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis. De bestuurder van het busje, een 40-jarige man uit Spierdijk, kon ongedeerd zijn voertuig verlaten maar werd wel ter observatie naar het WFG in Hoorn overgebracht. Het ongeluk ontstond doordat de bestuurder van het bestelbusje vermoedelijk een rood licht negeerde.
Het ongeluk vond plaats toen de Conexxionbus uit de richting van het Westeinde kwam en de Braken over wilde steken richting De Goorn. Het bestelbusje kwam uit de richting Heerhugowaard en reed in de richting Avenhorn. In de Connexxionbus bevond zich op het moment van het ongeluk een passagier, maar die raakte niet gewond.

Door de Schermer, langs de Woude, van Oostknollendam naar Spijkerboor en van daar af via het mooiste/ snelste asfalt van de wereld naar Purmerend en langs het Noordhollands Kanaal naar Amsterdam Noord. Ik had de vaart er behoorlijk in; mijn hartslagmeter gaf 176 aan op het moment dat de kilometerteller 62 kmpu aanwees.

Na een gezellig dagje ben ik 's avonds weer naar huis gereden en dit keer koos ik voor een ommetje langs de IJselmeerdijk vanaf Monnickendam via Katwoude, Volendam (zie foto)

.......Warder, Etersheim, Schardam, Scharwoude en Hoorn.

Ook op dit traject zitten ook fantastische snelle stukken....en ook dit keer kon ik me weer niet inhouden.....Flitssssssssssssss

Dit soort ritjes zou ik vaker moeten doen.

Fotopuzzeltocht

Het beloofde vandaag een hete dag te worden.

Ondanks dat de vakantie een feit is ben toch nog even naar school gereden om wat kleine dingetjes te regelen. Ik vertrok rond een uur of negen en deed het kalmpjes aan. De tegenwind zorgde voor genoeg afkoeling. Aangekomen stond de koffie al klaar. Met de systeembeheerder geregeld dat mijn laptop weer wat sneller werkt, de applicatiebeheerder getrakteerd op een diepvriestaart en voor Sonja had ik een Mokka gebakje bij me. Zó, dat was allemaal weer geregeld! Ik besloot om vandaag via Purmerend terug te rijden en onderweg een soort fotospeurtocht te maken. Bij elke hoek of ander markant punt ben ik gestopt om een foto te nemen. Uiteindelijk bleven er 61 foto's over waarmee het moet lukken om zonder kaart of andere kennis van Amsterdam Noord naar Hoorn te fietsen of te skeeleren of te wandelen of .....

Wie gaat het uitproberen? Ik heb ze nu in een map staan op Flickr.com:

http://www.flickr.com/photos/maanzon/sets/72157605944657857/

De hoogspanningsmasten krijgen een onderhoudsbeurt.

Dan moet je geen hoogtevrees hebben.

Vreemd genoeg hoorde ik plotseling een gesis uit mijn achterband komen. Een heel klein gaatje, want ik kon nog behoorlijk lang dooorrijden. Ook toen ik al een mooi plekje in het gras had uitgezocht was de band nog lang niet plat. Het bleek een schuurplekje bij de lasnaad bij het ventiel te zijn. Einde verhaal van deze nieuwe binnenband. Gelukkig gebeurde dit vorige week niet tijdens de wedstrijden; het zou me toch twee rondjes gekost hebben schat ik. Dit is het eerste lek van de achterband van Q217.

Tot slot nog even gezwaaid naar de paarden van collega Ingrid.

1 juli

Na een lange tijd eindelijk weer een post vanuit Hoorn.
De laatste keer beschreef ik een rustig ritje ergens in mei.
De vakantie liep langzaam ten einde, en ik heb in die twee weken toch redelijk wat kilometers weggetrapt (± 500 km).
Met de CV in het verschiet had ik het idee om op het laatste moment toch nog wat trainingsarbeid te moeten verrichten. Van langere tochten is het helaas niet gekomen. Daardoor bleef het ritje naar Dronten (140 km) van 3 mei mijn langste trainingsafstand.

Toen begon de school weer: in de ochtend een rustig duurritje om niet uitgeput op school aan te komen. In de middag op weg naar huis reed ik soms met hoge snelheid of deed ik een intervaltraining. De topsnelheid kwam steeds iets hoger te liggen. Het verschil in tijd tussen mezelf het snot voor de ogen te rijden of gewoon rustig te toeren valt mij elke keer weer erg tegen.
Als ik rustig aan rijd ben ik meestal binnen een uur op school; laten we zeggen in 58 minuten van deur tot deur (38,3 kmpu)
Als ik echt alles uit de kast haal en alles zit mee dan red ik het soms in 51 minuten (43.5 kmpu). Sneller ben ik nog nooit geweest.

Na de meivakantie brak er voor mij een spannende periode aan. Omdat ik dit jaar examensecretaris van mijn school ben geworden, heb ik de verantwoordelijkheid voor het draaiboek rond alle examens. Doordat er dit jaar nogal wat personele verschuivingen hebben plaatsgevonden door de overgang van de oude directie, naar een interim management en vanaf april naar een nieuwe (blijvende) directie, is mijn taak ook lange tijd onduidelijk geweest. Daardoor heeft er een moeizame overdracht plaatsgevonden tussen mijzelf en mijn voorganger. Het resultaat was dat er in de laatste maanden nog erg veel werk verzet moest worden. Er werden fouten gemaakt en het leerproces draaide op volle toeren. Er waren lange dagen nodig om de nodige verrichtingen uit te kunnen voeren. Gelukkig vond ik erg veel steun bij mijn collega’s van het hoofdkantoor (in Alkmaar). Ook kreeg ik het vertrouwen van mijn nieuwe directeur. Helaas had ik regelmatig last van slapeloze nachten en stress. De nieuwe Valeriaanpillen van het Kruidvat werkten gelukkig beter dan ooit.

De examens verliepen buitengewoon soepel. De leerlingen leken op tijd klaargestoomd voor hun finale proef. Doodse stilte heerste er in de lokalen. Drukte bij de docenten die zich verbaasden over het (meestal lage) niveau van de vragen. Nóg meer verbazing bij mij bij het bekendmaken van de (hoge) normeringtermen. Is het nog wel mogelijk om niet te slagen?
Uiteindelijk bleken er van de 80 examenkandidaten, 3 leerlingen nog een herretje nodig te hebben. Ook zij zijn uiteindelijk geslaagd…..100% dus!
De diploma-uitreiking vond afgelopen donderdag plaats. Pjew…wat een opluchting.
Deze klus was geklaard en ik kon eindelijk denken aan mijn aanstaande zomervakantie.

Tussendoor vonden er in Sloten (bij Amsterdam) nog wat wedstrijdjes plaats; CycleVision 2008.
Ik had mij in geschreven voor 3 afstanden: de één-uurs-tijdrit, de velomobielenrace/ criterium over 25 km en als klap op de vuurpijl een race over 6 uur (+ 1 ronde).
Vorig jaar reed ik met mijn Limit bij de top 20 aardig mee. Hoe zou dat dit jaar met mijn nieuwe en snellere Quest gaan? Vooraf zou ik bij zijn met een plaats 15 ofzo. Top tien zou fantastisch zijn. Ik had mijn Quest al op vrijdag naar het sportpark gereden en tussen de kampeerders geparkeerd. Slapen deed ik gewoon in het eigen waterbed. De volgende ochtend zou ik met de auto naar het wedstrijdparcours komen om volledig uitgerust aan de eerste rit te kunnen beginnen.

Voor de start van de een-uurs-tijdrit kwam ik Wim tegen. Hij zou starten met zijn geheime wapen…de stroomlijnkap. Ai, daar had ik niet op gerekend. Daarom vroeg ik of ik zijn superpomp even mocht lenen om mijn banden nóg harder op te pompen. Kees (Schouten) deed de controle voordat de deelnemers naar de startgrid doorliepen. Wim starte twee plaatsen voor mij, daarna ging Kees(van Malsen) op zijn Batavus van start.

De vlag ging naar beneden en mijn hartslagmeter maakte direct overuren; zo hoog (170 bpm) haal ik nooit tijdens mijn woonwerk ritjes. In ieder geval ging het wel lekker en haalde ik alles uit de kast. Mijn gemiddelde hartslag kwam uit op 165 bpm, wat ongeveer 90 % van mijn max is. Ik finishte na 50, 1 km als 7e (als derde Quest en als eerste zonder dichte stroomlijnkap). Wauw wat een resultaat. Wim was helaas na een klein half uur met kramp uitgevallen. Volgend jaar hoop ik er weer een goede tegenstander bij te hebben.
Ik parkeerde mijn Q217 weer op het kampeerveld en ging met de auto naar huis. Ik stortte neer op de bank, at en dronk en at en dronk en ging verder met eten en drinken……en….
Kortom ik was echt behoorlijk moe.
Na een ongewoon middagdutje ging ik rond vijf uur weer richting Sloten om op tijd te zijn voor de start van de gecombineerde velomobielen race en criterium voor andere ligfietsen.
De 25 km werden binnen een half uur afgeraffeld (51,5 kmpu). Dit keer 8e (7e Quest), wat ik ook een superresultaat vind. Hier zat meer in; 5 deelnemers binnen 45 seconden. Ik kwam helaas ook niet volledig uitgeput over de finisch. Kennelijk zat ik al met de race van de volgende dag in mijn hoofd.

Na een heerlijk nachtje in mijn eigen bed ging om ongeveer 8:15 de 6 uurs wedstrijd van start. Waanzin!!!
Hoe moet je zo’n race nu indelen? Ik had mezelf voorgenomen om lekker rustig te starten en mijn hartslag rond de 145 te houden. Met een gemiddelde van 40 kmpu zou ik op 240 km uitkomen en dat leek mij wel redelijk. Helaas ging het bij de start al meteen fout. 47 kmpu bij een hartslag van 140-145. Veel te snel. Maar ach…het ging wel erg soepel, dus toch lekker met de rest meegereden. Meteen vanaf het begin had ik een vast punt waar ik elke ronde wat zou drinken. Na een half uur een broodje, na een uur een banaan, af en toe een koekje en veel drinken.
Eindelijk had ik mijn streefgewicht van 75 kilo, en nu stond ik aan de start met een ballast van vele kilogrammen: 2 liter water, 3 liter limonade, 0, 75 liter energy drank, 8 boterhammen, 3 bananen en een pak koek.
Het eerste uur ging snel voorbij, en zo ook het tweede uur. Altijd was er wel een groepje in beeld om in te halen (en wakker te blijven). Ik vond de saaiheid van de rit eigenlijk erg meevallen. Maar na ongeveer 2½ uur kwam Xander langszij en kon ik mij niet beheersen en reed achter hem aan. Dom natuurlijk. Even een rondje in de 48 en mijn eerste inzinking was daar. Toen mijn hartslag weer het normale peil had bereikt was ik 20 minuten verder en lag mijn snelheid nog maar op 42 kmpu. Dom, dom, dom…..
Na 3½ uur kwam de grote klap. Mijn rechter bil deed zeer. Ik had gelukkig een stuk schuimrubber bij mij om in mijn nek te leggen, maar dat kon ik nu gebruiken als extra zitkussentje. Ook begon deed mijn linker knie ineens behoorlijk zeer. Ik liet het tempo zakken in de hoop dat er enig herstel zou plaatsvinden. Ik zag het niet meer zitten en dacht over opgave! Een aantal ronden stond ik boven op het bruggetje bijna stil; ik had er geen kracht meer voor, mijn knie leek stuk en mijn zitvlees was op. Op dat moment kwam Bastiaan Welmers in zijn Blauwe Q langs en vond ik nieuwe motivatie om aan te haken. Ik bleef kleven op 10 cm afstand en vond langzaam de snelheid weer terug. Een aantal rondjes gingen voorbij totdat ik Bastiaan zelfs weer voorbij kon gaan. Langzaam verdween De Blauwe Quest uit mijn beeld (via het spiegeltje). Ik kwam er achter dat ik 1½ liter limonade over zou houden en dus gooide ik de ballast over boord. Dat gaf ook weer extra mentale kracht.

Op een later moment kwam Bastiaan weer terug, maar kon ik zijn aanval pareren .
De laatste uren verliepen rustig. Ik had mijn draai weer gevonden, maar durfde mijn snelheid niet meer te verhogen. Uitrijden is belangrijker dacht ik op dat moment.
Aan het einde van de race probeerde ik nog even alles op alles te zetten en perste ik er nog twee rondjes ruim boven de 47 kmpu uit. Ik was dus nog niet op. Jammer.
Ik finishte als 7e en had met een gemiddelde van 43,3 kmpu 262,5 km afgelegd. Opnieuw een wereldprestatie (al zeg ik het zelf).

Na afloop en een praatje hier en daar, ben ik weer ingestapt en heb mijn Q217 naar Amsterdam Noord gereden en geparkeerd in school. Omdat de auto nog op de parkeerplaats van de sportpark stond, was ik een uur later weer samen met Sonja terug om dit maal met de Volkswagen naar Noord te rijden.

Het was een uitmate geslaagd weekend. De organisatie was super (Jack en alle vrijwilligers ), het weer zat enorm mee (Peter Timofeef of Jan Visser ?), de gezelligheid was top (iedereen) en de prestaties waren groots (bijna idereen). Dank.