Maikel Leeft Weer

Na een lange tijd van afwezigheid nu eindelijk weer een bericht uit Hoorn.
Het defect is verholpen en na een aantal korte test-ritjes ben ik gisteren (woensdag) voor het eerst na drie weken weer naar school gefietst.

Het onderdeel dat het had begeven had ik de volgende dag al in huis (bedankt jongens van Velomobiel.nl). De foto geeft het nieuwe blokje naast de oude/ gebroken onderdeel aan. Voor de reparatie had ik ook epoxy hars nodig. Na een speurtocht langs verschillende adressen toch maar besloten een verpakking van 1½ kg te bestellen via internet. Deze bestelling liet helaas langer op zich wachten dan was voorspeld.
Omdat de beschadiging geen invloed had op de draagconstruktie heb ik de gaten gedicht met glasvezeldoek en epoxy. Dit experiment verliep voorspoedig en vol tevredenheid. Voor deze gelegenheid mocht de Limit lekker warm in de huiskamer staan. De adviestemperatuur voor het uitharden van epoxy is nl 18°C.
Omdat ik nu enige ervaring heb opgedaan in het gebruik van deze hars heb ik besloten om een nieuw en uitgebreider schakelaarkastje te fabriceren. Omdat deze in het zicht komt ging ik op zoek naar (mooi) carbonvezel doek. Dit bleek nóg lastiger te zijn. Uiteidelijk heb ik een afvalstuk meegekregen bij de surfwinkel van Van de Berg (van Stefan). Dit doek blijkt de laatste tijd slecht leverbaar te zijn?!

Helaas kwam ik niet toe aan deze nieuwe klus omdat ik werd geveld door een of ander virus. Huisarts, longfoto, en twee weken verder begin ik mij nu eindelijk weer beter te voelen.

Het was meteen wel een beetje veel van het goede om door de sneeuwbuien te ploeteren.
Op de heenweg kwam ik op het fietspad tussen Scharwoude en Oosthuizen de sneeuwafdrukken tegen van een andere velomobiel; vermoedelijk van Arie Kastelein die tegenwoordig ook met zijn nieuwe Quest in Westfriesland rond rijdt (Oosthuizen-De Goorn). Dichter naar Amsterdam werden de omstandigheden steeds ruiger en moest ik steeds dieper wegkruipen in de cockpit. Zonder veel vertraging toch netjes aangekomen.

De weg naar huis werd een van mijn meest bizarre ritjes die ik ooit met een velomobiel heb gemaakt. Slippend, schuivend, spinnend, onderstuur, overstuur, wind, sneeuw en ijs. Het enige gedeelte dat ik met een flinke snelheid (43 kmpu) kon afleggen was het deels sneeuwvrije fietspad vanaf Broek (in Waterland) tot Edam. Zo nu en dan voelde ik de fiets een iets andere koers nemen dan ik had gewild, maar de adrenaline deed zijn werk goed. De overige weggedeelten waren bekleed met een paar cm sneeuw. Vooral de gedeelten waar de auto´s een spoor hadden gevormd waren zeer slecht te berijden. Door de sneeuwbuien werd het zicht ook beperkt tot een absoluut minimum van ± 5 meter. Gelukkig was ik alleen op de weg en kwam ik na bijna twee uur eindelijk thuis. Moe maar voldaankon ik nog net de laatste 20 minuten van de voetbalinterland zien.
Conclusie: Ik ben weer beter!