Toen ik afgelopen woensdag mijn Quest achter de school weg reed en mijzelf prepareerde voor de rit naar huis kwam ik er achter dat de rechter voorband weinig puf meer had. Ik zette de Quest op zn kant en al snel zat er een nieuwe binnen band onder. Ik kon verder geen onregelmatigheden in de (bijna nog nieuwe) buitenband vinden. Ik kon de band niet zo hard opgepompt krijgen als ik eigenlijk zou willen (6,5 bar), maar ach...ik kon er mee leven.
De wind waaide lekker van schuin achter en de donkere wolken pakten zich boven mijn hoofd samen; maaaaar het bleef droog. Ik zoefde met ruim 50 kmpu langs Het Schouw, Broek in Waterland en kwam teleurstellend weer bij Monnickendam tot stilstand. Opnieuw stond dezelfde band leeg. Opnieuw in het gras en nu besloot ik mn reserve buitenband ook maar te gebruiken. De smalle Stelvio ging er nu onder en het pompen was ook met drie zuchten gedaan. Opnieuw ging de snelheid weer naar wedstrijdtempo. Zonder verdere malleur kwam ik thuis.
Inspectie van de verwisselde buitenband leverde een mooi scherp steentje op.
Toen ik de volgende ochtend opnieuw weg wilde fietsen stond helaas de Stelvio nu óók leeg! Opnieuw ging de S Lick er maar weer onder, nadat ik dit keer ook het velglint had vervangen. Ik vermoed dat een van de spaken door het versleten velglint had geprikt en de laatste band had beschadigd. Zo heb je nooit een lekke band (mazzel?!), zó heb je er drie in anderhalve dag (pech!).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten