Woensdag 21 februari (eenden en honden)

Maandag ochtend was het een beetje heiig toen ik van huis ging. De laaghangende bewolking werd echter steeds dichter. Voorbij Oosthuizen moest ik alle zeilen bijzetten om nog iets te kunnen zien in het donker. Op een gegeven moment kon ik nog net het licht van de volgende lantaarnpaal zien (50 meter). Op de weg kon ik maar 20 meter(?) voor mij uit kijken. Dus bril af en een iets meer rechtopzittende houden. Voorbij Edam kon het gas er weer op. De Purmer ligt kennelijk net iets lager waardoor daar de temperatuur nèt iets lager is (?!?!?).

De terugweg ging lekker vlot. Voorbij Middelie kwam een Alu Alleweder mij in het vizier. Ik denk dat het de collega van Kees was die kennelijk het grijze dekje voor een nieuw en geel dekje heeft vervangen. Tijd om daarbij stil te staan had ik niet, want in de verte doemde al mijn volgende prooi op. Voorbij Oudendijk stoof ik met een gangetje van 55 kmpu Kees in zijn Mango voorbij. .....En daar geniet ik dan van!!!!(sorry Kees).

Woensdagochtend werd ik weer voor het eerst dit seizoen geconfronteerd met eenden op de weg. Tot drie keer aan toe moest ik remmen of uitwijken voor de verliefde beesten die hun territorium wilden uitbreiden met "mijn" fietspad. Ook 's avonds (23:00) kwam ik weer een stel eendachtigen tegen; goed opleten dus!

En opletten was geboden want plotseling doemde in een bocht een reflectered vest op. Het was waarschijnlijk een van de weinige bewoners van de Zesstedenweg die nog even de honden aan het uitlaten was. Een flinke ruk aan mijn stuur was nodig om de de grootste, herderachtige hond te ontwijken. De twee honden blaften er luid op los en probeerden de achtervolging in te zetten terwijl de bazin de beesten tot de orde schreeuwde. In mijn achteruitkijkspiegel zag ik alleen nog maar duisternis.

Vlak voor Hoorn aan de Hulk (=straatnaam) loopt mijn fietsweg tussen twee campings door. Oók daar weer een man met een hond.....geen problemen gelukkig. Maar twee honderd meter meter veder was het opnieuw raak. Opnieuw een duidelijk oplichtend/ reflecterend vest en twee loslopende honden. Wéér een grote en een kleine hond. Dit keer moest ik vol in de remmen toen de beesten vlak voor mij opdoemden. Met slippende banden kwam ik tot stilstand en stond ik oog in oog met een Leonberger. Het mooie beest keek me even vreemd aan en sloeg toen alsnog op de vlucht. Na een kort praatje met de eigenaar van de honden kon ik mijn tocht weer voortzetten. Achter mij werden de honden door de baas weer tot de orde geroepen.

Om kwart over elf was ik weer thuis. Nog even Pauw en Witteman gekeken en toen toch maar naar bed.