Zoals het weermannetje had voorspeld was het inderdaad mistig toen ik deze ochtend wakker werd. De buitentemperatuur was + 0,3 °C.... het zou aan de grond kunnen vriezen, dus glad kunnen zijn. Van gladheid was gelukkig geen sprake, maar richting Amsterdam leek het wel steeds kouder te worden. De mist was op sommige plekken werkelijk als een dikke donsen deken die over het landschap lag. Soms kon ik 200 meter ver kijken, maar vaker niet veel meer dan 50 meter. En dat maakt het fietsen deste spannender. Mijn bril (met heldere glazen) moest ik al snel afzetten om nog iets te kunnen zien. Telkens vormde zich een laagje ijs op de glazen waardoor het nóg mistiger werd.
Ik vind het heerlijk om met dit soort omstandigheden te fietsen. Ik kan dan echt genieten van de stilte om mij heen. Ondanks de mist hield ik de vaart er lekker in (40 kmpu). Mijn verlichting is uitstekend te noemen; ik zie de contouren van de berm links en rechts van mij en wordt niet verblind door het felle licht dat terugkaatst in de mist (is een van de voordelen van een smalle lichtbundel).
Vlak voordat ik Amsterdam binnen reed werd de weg wit. Het leek wel winter. 200 meter voordat ik mijn eindbestemming had bereikt was mijn linker(voor)band wéér lek. Het laatste stukje maar gewandeld om aldaar mijn band te verwisselen.
Later in de ochtend begon de fijne sneeuw opnieuw naar beneden te dwarrelen.
In verband met de toetsweek op school was ik al om 11:30 klaar en kon ik lekker vroeg naar huis. Het was nog steeds redelijk mistig en koud, waardoor het landschap met een prachtig wit kleedje was bedekt. Het was opnieuw genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten